Vandaag ben ik met Lilik naar de Borobudur gegaan. Hij was om 7.30 bij het huis in Dempet en ik zat nog even aan het ontbijt. Siti en Lilik bespraken met mij dat de Bromo vulkaan er niet in zou gaan zitten, omdat dit rond de 3 dagen duurt. Ik ga vandaag de Borobudur bezoeken en morgen Solo. Op 31 juli is het de bedoeling dat ik dan naar Malang ga en daar 1,5 dag lekker blijf. Lilik heeft een vriend van hem gevraagd om met mij mee te gaan, omdat hij zelf nog familiebezoek ontvangt uit Jakarta op de dagen dat ik in Malang zit. Ik neem in Malang dan lekker een hotel. Even wat meer luxe en de volgende dag rijden we dan weer terug naar Klaten, vlakbij Solo en brengt Llik me weer naar Dempet. Daar slaap ik dan weer een nachtje en Albert, Siti en ik gaan dan samen met nog een dame die uitgenodigd is naar de schijnbaar prachtige plaatsen Semarang en Japara. In Semarang blijven we dan 2 dagen en in Japara 1 dagje vanwaar we dan vervolgens doorreizen naar de prachtige eilandengroep Karimunjawa. Maar nu terug naar vandaag, naar de Borobudur.
We reden om en nabij 08.00 weg. Ondanks dat het maar 50 kilometer is naar de Borobudur, rijdt je er toch al gauw 2 uur op. Toen we er aankwamen, parkeerdenwe de brommer/scooter en daar worden ze er rijk van in Indonesie. Dit omdat je telkens als je dat ding wilt parkeren in de daarvoor bedoelde parkings, je tussen de 1000 en 2000 Roepia (RP) moet betalen. Even voor de goede orde: 16000 RP = 1 euro. Dus dan is 1000 RP niet zo veel natuurlijk. Maar wel als je weet dat er zo’n tig-mljoen van die dingen rondrijden in het land.

Enfin, we moesten even een eindje lopen, omdat Lilik eigenlijk aan de andere kant van de Borobudur had geparkeerd. Geeft niet natuurlijk. Toen we eenmaal bij het loket aankwamen, hebben we even verderop mijn toch wel zware tas in een kluisje geparkeerd en zijn toen naar het loket gelopen. En jawel, hier geldt ook weer dat toeristen veel meer voor de toegang betalen dan de mensen uit het land zelf. Hoezo corruptie!  JOm dit toch even te benoemen: Ik betaalde 230.000 RP en Lilik 40.000 RP. Uiteraard gaat het mij niet om het geld, maar om de oneerlijke zaken in dit land en die wil ik ook graag met jullie delen.
Eenmaal binnen wordt je gelijk zeg maar gerust ‘lastig gevallen’ door allerlei marktlui die van alles en nog wat aan willen slijten. Maar ach, dat is ook best eens leuk om een keer mee te maken en ik kan het die mensen niet eens kwalijk nemen. Wat wel opviel is dat ze eerst iets voor bijv. 150.000 RP proberen te verkopen en daarna, zoals Albert altijd zegt ‘Als je wegloopt en er geen interesse in hebt’, kan het ook ineens voor 50.000 RP. Dat vind ik dan wel weer lachen. Ik bedoel, dat vind ik nou echt humor. Ik begin het afdingen, wellis waar in het Engels, al goed onder de knie te krijgen. Maar eerlijk is eerlijk… er zijn ook vaste prijzen waar je niet kunt afdingen.
Toen we de kraampjes voorbij waren, war ik trouwens ook nog 2 dingen heb gekocht, kwamen we bij de tempel. Een echt super reusacht gaaf ding, waar je helemaal naar boven kunt lopen. Dat hebben we ook gedaan. Voordat je echt boven bent, kun je de tempel ook rond op de bewuste verdieping. Erg mooi. Er zijn diverse Buda’s op te bewonderen en in de muren zijn miniscule tekeningen verwerkt. Echt super mooi gedaan. Lilik vertelde me dat ze hier enkele honderden jaren over hebben gedaan. Hij wist niet uit welk jaar dit prachtige bouwwerk komt, maar dat zoek ik nog even op.
Wat wel doodzonde is, is dat enkele Buda hoofden verkocht zijn aan het westen. Met name Europa. Dus hier en daar zie je een onthoofde Buda. Echt ongelooflijk dat ze dit gedaan hebben. Het is echt een beschadiging aan dit prachtige monument.

Toen we op de top waren, besloten we na het nemen van enkele foto’s, de trap naar beneden weer te nemen. En toen we beneden waren en terugliepen naar onze scooter, toen heeft Lilik nog wat uitgezocht voor een van zijn 4 kinderen. Daar had ik nog geen caudeautje voor gekocht. Ook heb ik een mooie Batik blouse gekocht voor 20.000 RP. En daar viel niets op af te dingen. Maar wat wil je voor iets meer dan 1 euro. Het is een prachtige blouse van… je raad het misschien al…. De Borobadur.

’s Middags hebben we sate met rijst gegeten. Ik heb hier niet alles van op, omdat de stukjes vlees wat taai waren en dan kun je beter maar niet door blijven eten, want ik kan me nog goed herinneren dat Stefan  in Maleisie ziek werd na het eten van niet helemaal doorgebakken kip op de toerboot toen we op het eiland Lankawi zaten in 2012.
Toen we gegeten hadden, zijn we naar de vulkaan ‘de Marapi’ gereden en heb daar een halve ronde gedaan met een soort van gids. Lilik is geneden gebleven, ook om op mijn tas te letten.
Toen ik daarvan terug was, zijn we naar Solo gereden. Eigenlijk naar Klaten, het dorp waar Lilik met zijn familie woont. Ik heb bij aankomst met iedereen kennis gemaakt en heb gedoucht en gegeten. En… ja, ook nog een paar heerlijke versnaperingen op die op tafel stonden van Idul Fitri.

Lilik heeft me meegenomen voor een wandeling dor de buurt en hij wilde heel graag weten hoe wij nou onze huizen bouwen in Nederland. Ook wilde hij weten wat voor materialen we gebruiken. Ik vertelde hem dat we gewoon ook bakstenen gebruiken zoals hier. En dat die van klei gemaakt worden en vervolgens gebakken in een oven.
Ook dat wij cement gebruiken, maar dat het merendeel van de huizen bij ons gewoon die bakstenen zichtbaar bijven en met cement netjes egaal met de stenen gemaakt wordt. In Indonesie zie je veel huizen die geplumuurd zijn en daarna roze, wit, geel, groen of bruin geschilderd worden. Wat ik wel vindt is dat je in dorpen en misschien ook wel in steden heel veel of eigenlijk bijna allemaal alleenstaande huizen ziet. Ik heb hem verteld dat dit soort huizen in Nederland erg duur zijn. Van Albert vernam ik namelijk eerder dat dit soort huizen meestal tegen de 10.000 euro liggen.
Toen we terugkwamen heb ik met de kinderen en he nog wat tv zitten kijken en ons pa en ma in Nederland even gebeld. Nu heb ik het laatste stuk van vandaag nog even zitten typen en ga ik ookslapen. De rest ligt er hier al in. Gingen om 22.00 slapen. Ik moet nog de foto’s uitzoeken en en dan ga ik ook maffen.

Morgen staat Solo op de planning. Een bijzondere stad denk ik, waar ook Yohanna woont, waar ik eerder contact mee had. Zeg maar een soort van liefde op afstand. We zouden elkaar gaan zien, maar het contact is verwatert. Daarom zien we elkaar nu niet. Albert zei gisteren nog tegen me dat ik eigenlijk om haar hier nu zit. Het was oorspronkelijk wel de reden waarom ik deze vakantie geboekt had. Maar om echt eerlijk te zijn, zit ik daar absoluut niet mee. Ik ben heerlijk aan het genieten hier en probeer zoveel mogelijk t zien van het land en dat lukt deze keer.
Tot morgen dan maar. Dan probeer ik weer wat te schrijven en te plaatsen. Dat laatste lukt helaas niet elke keer, vanwege tijd en / of geen internet.